Имрӯз селаи муҳоҷират аз Тоҷикистон ба дигар кишварҳо афзуда, масоили дигареро ба миён овардааст. Ин ҳам бошад, зиндагӣ баъди муҳоҷират аст. Ҷои пӯшида нест, ки аксари муҳоҷирон ба хотири хотима бахшидан ба таззодҳо ва шиканҷаҳои корфармоён дар ҳиҷрат ба ватан бармегарданд. Аммо хушҳолӣ дар ҳалқаи оила дер давом намеёбад, зеро гуруснагӣ ва эҳтиёҷот ба маблағ барои бурдани аробаи зиндагӣ сарвари оила -мардро ба ташвиш меорад. Бозгашт ба муҳоҷират бо тавассури машаққатҳо номумкин мегардад, аммо ҳамоно...
Ҳукумати Тоҷикистон то ҷое барои бо шуғл таъмин намудани аҳолӣ барномаҳои давлатӣ қабул менамояд. Дар доираи ин барнома, мисол дар минтақаҳо хоҷагиҳои деҳқонӣ ба муҳоҷирони баргашта пешниҳод мегардад. Инчунин дар баробари ин, тариқи марказҳои шуғлҳои аҳолӣ додани қарзҳои бефоиз барои муҳоҷирони баргашта вуҷуд дорад. Муаллифи мавод тасмим гирифт, ба даст овардани имтиёзи мазкурро, зина ба зина дар акси зер орем:
